Psychoterapia dzieci i młodzieży

To współpraca psychoterapeuty, dziecka i rodziców (jeżeli jest taka potrzeba) aby dziecko mogło funkcjonować i radzić sobie w najlepszy możliwy sposób. Podczas spotkań koncentrujemy się na obszarze stanowiącym wyzwanie/trudność w codziennym życiu dziecka. Forma spotkań ustalana jest indywidualnie (z dzieckiem, z opiekumami, z dzieckiem oraz opiekunami). Metody pracy są dostosowane do wieku i możliwości dziecka, jego potrzeb i trudności.

Przykładowym tematem takich spotkań mogą być:

  • problemy związane z jedzeniem, snem, samodzielnością, adaptacją

  • niepokojące zachowania (np. w przedszkolu/szkole, w relacjach z rówieśnikami, nieśmiałość, rezygnacja z aktywności, nadmierna płaczliwość, milczenie, zaniżona samoocena, samookaleczenia, nadpobudliwość, trudności z koncentracją lub wykonywaniem poleceń, opóźnienia czy regres w rozwoju poszczególnych funkcji),

  • trudności w relacjach społecznych (np. agresja wobec rówieśników czy dorosłych, nadmierne wycofywanie się z kontaktów społecznych),

  • zaburzenia lękowe (np. fobia szkolna, fobia społeczna, fobia krwi),

  • trudności związane z rozstaniem rodziców,

  • uraz psychiczny (związany ze zdarzeniami losowymi lub traumatycznymi, np. spowodowany ciężką chorobą, wypadkiem, śmiercią kogoś bliskiego, przeprowadzką, rozstaniem rodziców, nadużyciem seksualnym, przemocą psychiczną czy fizyczną, oddzieleniem od biologicznych rodziców),

  • dolegliwości psychosomatyczne,

  • moczenie się,

  • zachowania służące rozładowaniu napięcia/lęku (tiki, czynności natrętne, rytuały, masturbacja, inne),

  • zachowania neurorozwojowe, wskazujące na jednostkę chorobową (np. depresja, ADHD, mutyzm selektywny, zaburzenia ze spektrum autyzmu, fobia społeczna),

  • zaburzenia odżywiania,

  • trening umiejętności społecznych.

Tę terapie prowadzi: